မဇၥ်ိမသတင္းဌာန | ေသာၾကာေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၂၂ နာရီ ၀၉ မိနစ္
ေအာက္တိုဘာ ၂၄ တြင္ ဇိုမီးအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္က ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ တိုင္းရင္းသား အေရးကိစၥမ်ား အေျဖရွာရန္အတြက္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရး “ကေလးၿမိဳ႕ ေၾကညာစာတမ္း” ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ျမန္မာအစိုးရ အဆက္ဆက္လက္ထက္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့သည့္ ၁၉၄၇ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ အေျခခံ၍ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံေခၚယူရန္ ႀကိဳးပမ္းလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကညာခ်က္ကုိ NLD ႏွင့္ အဖ်က္သိမ္းခံ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားက ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လႊဲအပ္လာသည့္တာဝန္ကုိ ၂၁ ရာစုႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ ေခၚယူေရးဟု ခ်ဲ႔ထြင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္ကုိ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တုိင္းရင္းသား အင္အားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္မွ်တၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတုိးတက္ေသာ
ႏိုင္ငံျဖစ္လာေစရန္ အဆိုပါ ညီလာခံ ေခၚယူက်င္းပလိုျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားမွာ သံသယ မျဖစ္ထိုက္ေအာင္ပင္ ေကာင္းမြန္လွသည္။
မည္မွ်ေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး အေနအထားက ဒုတိယပင္လံုညီလာခံ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မႈႏွင့္ ရလာႏုိင္သည့္ လက္ေတြ႕အက်ိဳးဆက္မ်ားအေပၚ
ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။
လက္ရွိအေနအထားတြင္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံတြင္ စစ္တပ္အေနျဖင့္ ပါဝင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရးတြင္ စစ္အစိုးရ ပါဝင္ႏုိင္ရန္ တံခါးအနည္းငယ္ ဟေပးထားသည္ ဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း သိပ္မရွိေပ။ စစ္ဘက္မွ မပါဝင္ပဲ အတိုက္အခံျပဳေနလွ်င္လည္း ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံမွ အားရစရာ အသီးအပြင့္မ်ားထြက္လာမည္ မဟုတ္ေပ။
ထုိ႔ျပင္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရးသည္ အေျခခံအားျဖင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၂၀၁၀ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ဆန္႔က်င္သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတုိ႔၏ တရားဝင္မႈကုိ စိန္ေခၚလိုက္သကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲ၍ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပကာ တရားဝင္မႈရရွိရန္ ႀကိဳးစားေနသည့္ စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံကုိ ေထာက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ စစ္အစိုးရ ဥပေဒကုိ ဆန္႔က်င္ က်င္းပရမည့္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ပါတီမ်ားအတြက္လည္း ဒုတိယ ပင္လံုကိစၥ မည္သည့္ဘက္တြင္ ရပ္တည္မည္ကုိ မျဖစ္မေန ေရြးရမည့္ အေနအထားမ်ိဳး တြန္းပို႔ေနသည္။
လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေနအထားအရလည္း လံုးဝဆန္႔က်င္သည့္ ဘက္ႏွစ္ဘက္သာ ရွိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးတြင္ ပါဝင္မည့္သူမ်ား ဘက္တခုသာ ေရြးစရာ႐ွိသည့္ အေျခအေနကလည္း အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရးကုိ အေထာက္အကူျပဳမည့္ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။
ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ကိစၥကုိ ေျပာဆိုေနၾကမည့္အစား ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုအားလံုး ခဏေျခတလွမ္းဆုတ္ကာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန တိုးတက္လာေရးအတြက္ ဒုတိယ ပင္လံုမွ လက္ေတြ႕က်ေသာ ရလဒ္မ်ား ထြက္လာေအာင္ မည္ကဲ့သုိ႔ အေျခအေနမ်ိဳး လိုအပ္သည္ကုိ စဥ္းစားသင့္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရးသည္
ႏိုင္ငံတကာကုိ ျပရံုသက္သက္ အက်ိဳးမရွိသည္႔ ေနာက္ထပ္ ေတာင္းဆိုခ်က္ တခုသာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
စစ္ဘက္အေနျဖင့္လည္း အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ အေရးႀကီးအင္အားစု အေနျဖင့္ ပါဝင္ခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ျပင္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရး ေျခလွမ္းမ်ားကုိ တရားဝင္ ႏုိင္ငံေရး ေဘာင္အတြင္းကသာ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ လိုအပ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဒုတိယ ပင္လံုသည္ မည္မွ် တရားမွ်တေနသည္ ျဖစ္ေစ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးႏွင့္ အစုိးရ၏ တရားဝင္မႈကို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေနာက္တခု အျဖစ္သာ စစ္အစုိးရက ဘာသာျပန္ေပလိမ့္မည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ ဒုတိယ ပင္လံုသည္ သေဘာထား တူညီေသာ ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အတြက္ အျငင္းပြားစရာ ကိစၥမ်ားကုိ ေလွ်ာ့ခ်ေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ညီလာခံ ရလဒ္မ်ားကုိ ထိေရာက္စြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ေရးတြင္ အားနည္းေပလိမ့္မည္။
ေအာက္တိုဘာ ၂၄ တြင္ ဇိုမီးအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္က ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ တိုင္းရင္းသား အေရးကိစၥမ်ား အေျဖရွာရန္အတြက္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရး “ကေလးၿမိဳ႕ ေၾကညာစာတမ္း” ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ျမန္မာအစိုးရ အဆက္ဆက္လက္ထက္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့သည့္ ၁၉၄၇ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ အေျခခံ၍ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံေခၚယူရန္ ႀကိဳးပမ္းလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကညာခ်က္ကုိ NLD ႏွင့္ အဖ်က္သိမ္းခံ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားက ေထာက္ခံခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လႊဲအပ္လာသည့္တာဝန္ကုိ ၂၁ ရာစုႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ ေခၚယူေရးဟု ခ်ဲ႔ထြင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္ကုိ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တုိင္းရင္းသား အင္အားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္မွ်တၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတုိးတက္ေသာ
ႏိုင္ငံျဖစ္လာေစရန္ အဆိုပါ ညီလာခံ ေခၚယူက်င္းပလိုျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားမွာ သံသယ မျဖစ္ထိုက္ေအာင္ပင္ ေကာင္းမြန္လွသည္။
မည္မွ်ေကာင္းမြန္သည္ျဖစ္ေစ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး အေနအထားက ဒုတိယပင္လံုညီလာခံ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မႈႏွင့္ ရလာႏုိင္သည့္ လက္ေတြ႕အက်ိဳးဆက္မ်ားအေပၚ
ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနသည္။
လက္ရွိအေနအထားတြင္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံတြင္ စစ္တပ္အေနျဖင့္ ပါဝင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရးတြင္ စစ္အစိုးရ ပါဝင္ႏုိင္ရန္ တံခါးအနည္းငယ္ ဟေပးထားသည္ ဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္စြမ္း သိပ္မရွိေပ။ စစ္ဘက္မွ မပါဝင္ပဲ အတိုက္အခံျပဳေနလွ်င္လည္း ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံမွ အားရစရာ အသီးအပြင့္မ်ားထြက္လာမည္ မဟုတ္ေပ။
ထုိ႔ျပင္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရးသည္ အေျခခံအားျဖင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၂၀၁၀ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ ဆန္႔က်င္သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတုိ႔၏ တရားဝင္မႈကုိ စိန္ေခၚလိုက္သကဲ့သုိ႔ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲ၍ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပကာ တရားဝင္မႈရရွိရန္ ႀကိဳးစားေနသည့္ စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံကုိ ေထာက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ စစ္အစိုးရ ဥပေဒကုိ ဆန္႔က်င္ က်င္းပရမည့္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ပါတီမ်ားအတြက္လည္း ဒုတိယ ပင္လံုကိစၥ မည္သည့္ဘက္တြင္ ရပ္တည္မည္ကုိ မျဖစ္မေန ေရြးရမည့္ အေနအထားမ်ိဳး တြန္းပို႔ေနသည္။
လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေနအထားအရလည္း လံုးဝဆန္႔က်င္သည့္ ဘက္ႏွစ္ဘက္သာ ရွိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနၿပီး ႏုိင္ငံေရးတြင္ ပါဝင္မည့္သူမ်ား ဘက္တခုသာ ေရြးစရာ႐ွိသည့္ အေျခအေနကလည္း အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ့ေရးကုိ အေထာက္အကူျပဳမည့္ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။
ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ကိစၥကုိ ေျပာဆိုေနၾကမည့္အစား ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုအားလံုး ခဏေျခတလွမ္းဆုတ္ကာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေန တိုးတက္လာေရးအတြက္ ဒုတိယ ပင္လံုမွ လက္ေတြ႕က်ေသာ ရလဒ္မ်ား ထြက္လာေအာင္ မည္ကဲ့သုိ႔ အေျခအေနမ်ိဳး လိုအပ္သည္ကုိ စဥ္းစားသင့္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရးသည္
ႏိုင္ငံတကာကုိ ျပရံုသက္သက္ အက်ိဳးမရွိသည္႔ ေနာက္ထပ္ ေတာင္းဆိုခ်က္ တခုသာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
စစ္ဘက္အေနျဖင့္လည္း အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ အေရးႀကီးအင္အားစု အေနျဖင့္ ပါဝင္ခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။ ထုိ႔ျပင္ ဒုတိယ ပင္လံု ညီလာခံ ေခၚယူေရး ေျခလွမ္းမ်ားကုိ တရားဝင္ ႏုိင္ငံေရး ေဘာင္အတြင္းကသာ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ လိုအပ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ဒုတိယ ပင္လံုသည္ မည္မွ် တရားမွ်တေနသည္ ျဖစ္ေစ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးႏွင့္ အစုိးရ၏ တရားဝင္မႈကို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေနာက္တခု အျဖစ္သာ စစ္အစုိးရက ဘာသာျပန္ေပလိမ့္မည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ ဒုတိယ ပင္လံုသည္ သေဘာထား တူညီေသာ ႏုိင္ငံေရး ပါတီမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အတြက္ အျငင္းပြားစရာ ကိစၥမ်ားကုိ ေလွ်ာ့ခ်ေပးမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ညီလာခံ ရလဒ္မ်ားကုိ ထိေရာက္စြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ေရးတြင္ အားနည္းေပလိမ့္မည္။
