ႏွင္းပန္းအိမ္ | အဂၤါေန႔၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ၂၀ နာရီ ၄၂ မိနစ္
ေနျခည္ေတြ ဝင္းပေနတဲ့ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေန႔နဲ႔အတူ ၁၆ ရက္တာ လႈပ္ရွားမႈ ပိတ္ရက္အျဖစ္ စခန္း႐ုံးထဲမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ၁၆ ရက္တာ လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈ ရပ္တန္႔ေရးေန႔လည္း ပါဝင္ပါတယ္။
“မိသားစုတြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးမွ ကမၻာနဲ႔အဝွန္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသို႔” ဆုိတဲ့ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ေတြကို သစ္ပင္ၾကီးေတြဆီမွာ လမ္းနဲ႔နီးတဲ့ တဲအိမ္ေတြရဲ့ ဝါးသဲပြတ္နံရံေတြမွာ ကပ္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြ အသံ သိပ္မၾကားရဘူး။ ဒီရက္ထဲမွာေလ။ အေရးယူ
ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္လို႔ထင္တယ္။
ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ဒီလိုအထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ိဳး က်င္းပႏိုင္ဖို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြက ကူညီေပးပါတယ္။ လူ႔အခြင့္ အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလို႔ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေနတဲ့ စခန္းရဲ႕ လာ-ဟူး-ၾကာ ေစ်းေန႔ေလးထဲက ပန္းေရာင္စံုေတြ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အခမ္းအနား က်င္းပရာ စခန္း႐ုံးထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြလည္း စခန္း႐ုံးထဲမွာ စု႐ုံးခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏွင္းဆီပန္း၊ သစ္ခြပန္း ေရာင္စံုကို အနုပညာေျမာက္စြာ ထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြကိုျမင္ ရရင္ပဲ က်မတို႔ ရင္ထဲမွာ ႏူးညံ့မႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားတယ္။ ဒီဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနတဲ့ ဝါးတဲအိမ္ေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကိုပဲ ေတြ႔ရတာ မဟုတ္လား။
တုိင္းရင္းသား ဝတ္စံုေတြ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ဒုကၡသည္တုိင္းရင္းသားေတြ စခန္း႐ုံးထဲ တဖြဲဖြဲ
ေရာက္လာပါတယ္။ မဖိတ္ေခၚရပဲ အျမဲတက္တက္ၾကြၾကြ ေရာက္လာတတ္သူေတြကေတာ့ ကေလးငယ္ေတြပါပဲ။ မိခင္ ဖခင္မပါဘဲ လူစုစု ရွိတာနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြက ႏိုင္ငံမဲ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြပါ။ သူတို႔ဇာတိေျမကို ေမးရင္ ဘယ္ဇာတိ လို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဇာတိေသြးအျပည့္နဲ႔ ေျပာႏိုင္မယ့္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ ဦးေခါင္းေတြမွာ
ေနေလာင္ေနတဲ့ ဆံပင္နီနီေတြ ဆီကင္းေနတယ္။ ဖိနပ္ မပါေပမယ့္ ျမဲျမံတဲ့ ေျခဖဝါးေတြနဲ႔ ေနရာအႏွ႔ံ
ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ဘဝကိုသူတို႔ ဘယ္လုိ ရွင္သန္ေအာင္ ေနရမယ္ဆိုတာ ငယ္ေပမယ့္ သိေနၾကတယ္။
စခန္းေကာ္မတီဝင္ ဆရာေလးက အဖြင့္အမွာစကား ေျပာပါတယ္။
“ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ သိထားဖို႔ လိုတယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ေတာင္းယူလို႔မရရင္ တုိက္ယူလို႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ေမြးရာပါ လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးလို႔ ေတာင္းယူတာ။ ေတာင္းယူလို႔ မရလို႔ တုိက္ယူရတာ ႏွစ္ ၆ဝ ေက်ာ္ျပီ”
“က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡသည္ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလို႔ပဲ။ ဗဟုသုတ ရွိျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ ကာကြယ္ႏိုင္သလို ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ သိသြားတယ္။ ဘဝေပး အေျခအေနရ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ ဘဝတူျခင္းက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ေနရာကေန ထပ္မံႏွိပ္စက္ေနဦးမယ္ဆုိ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး။ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဒုကၡသည္မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားၾကမယ္” တဲ့။
အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈ ရပ္တန္႔ဖို႔ဆိုတာ မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ မရွိဘဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ၊ နားလည္မႈ ရွိဖုိ႔ပါပဲလို႔လည္း ဆရာေလးက ရယ္စရာ ဥပမာေလးျပ
ေျပာသြားပါေသးတယ္။
“ဇာတ္ပြဲ သြားခ်င္တဲ့ အဘြားၾကီးက အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆးတံေသာက္ေနတဲ့ အဘိုးၾကီးကို ပြဲၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ မေျပာဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားငယ္ကို ဆြဲဆိတ္တယ္။ သားက ငိုေတာ့ ေဆးတံေသာက္ေနရာက
ေမးေတယ္။ ဘာလို႔ ငိုလဲေပါ့။ ပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ ငိုတာလို႔ အဘြားၾကီးက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ အဘိုးၾကီးက “ကေလးက ငါနဲ႔တူတာ။ ငါငယ္ငယ္က ပြဲမၾကည့္ရရင္ လက္ကုန္ငိုတာ”တဲ့။ ဒီစကား ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘြားၾကီး ပြဲခင္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ထိပ္တုိက္ မတုိးဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ မျဖစ္ေတာ့ဘူး” တဲ့။
‘နာက်င္မႈေတြ ခံစားမႈေတြ မတူႏိုင္ဘူး’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလဲ အမ်ိဳးသမီးၾကမ္းဖက္မႈ ပေပ်ာက္ေရးက အမ်ိဳးသမီးေတြက ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ သီဆုိသြားခဲ့ပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားေတြရဲ့ ႐ိုးရာအကေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေတာ့ စခန္း႐ုံးက စင္ျမင့္ေပၚကို ပိုးစားေနတဲ့ အင္ဖက္မိုး အေပါက္ေလးေတြကေန ေနေရာင္ျခည္ဟာ မီးဆလိုက္လို ျဖာက်ေပးေနတယ္။
ရခိုင္အကမွာ အားမာန္ပါတဲ့ စည္ေတာ္သံနဲ႔ ဗံုသံဟာ ဇာတိေသြးကို တက္ၾကြေစပါတယ္။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ တုိင္းရင္းသား အသီးသီးဆီရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြက ခန္းနားထည္ဝါလြန္းလွပါတယ္။ လူအမ်ားနဲ႔ ကရတဲ့ ရခိုင္အကမွာ အမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ဦးပဲ ပါဝင္ကျပႏိုင္တယ္။ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈအရ ကျပေနတဲ့ ရခိုင္အမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေၾကကြဲမႈေတြကို ျမင္ရတယ္။
ေတာင္ဇလပ္ပန္း နီနီေတြ ခ်င္းေတာင္တန္းမွာ ပြင့္ေနၾကမယ့္ ဒီလိုရာသီ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ခ်င္းတုိင္းရင္းသား လူငယ္ေတြ ေတာင္ဇလပ္ကို
ေတးသီေနၾကတယ္။ ဇိုမီး၊ တီးတိန္၊ ဖလမ္း၊ ဟားခါး ႐ိုးရာဝတ္စံုနဲ႔ ႐ိုးရာအကကို ကခုန္ေနၾကတယ္။ ေအာက္ခ်င္းငွက္တို႔ ျမဴးရာ ခ်င္းေတာင္တန္းၾကီးကို သူတို႔ သတိရေနပါလိမ့္မယ္။
အိုးစည္သံကိုလည္း က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ၾကားေနရပါတယ္။ ရွမ္း ဓါးသိုင္းနဲ႔ ကေနရွာတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေျခနုတ္လက္နုတ္ဟာ တကယ့္ ဓါးသိုင္းပညာရွင္လိုပါပဲ။ ႐ုတ္တရက္ သူ ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ဓါး ျပဳတ္က်သြားေပမယ့္ ေၾကာင္မသြားဘူး။ စည္းခ်က္နဲ႔ အညီ ဓါးကို ျပန္ေကာက္ျပီး ဆက္ကသြားတယ္။ လွ်ပ္တျပက္ ျဖစ္ေပၚသြားတဲ့ အခက္အခဲကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ကေလးငယ္အတြက္ လက္ခုပ္သံေတ ြလွ်ံထြက္သြားတယ္။
ဗမာအကမွာေတာ့ မံႈေရႊရည္အကနဲ႔ ဦးေရႊ႐ိုးေဒၚမိုး စံုတြဲအကကို ဗမာအသင္းက တာဝန္ရွိသူ
ေဒၚက်င္က်င္ဝင္းက မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဦးေရႊ႐ိုးနဲ႔ ေဒၚမိုးဟာ ျမန္မာဆန္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၾကည္နူးစရာ ရသကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးေရႊ႐ိုးက လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ရ ဟန္းသံဃာေတြ၊ ျပည္သူလူထုေတြ အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနရလို႔ သူမေပ်ာ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔စကားက အားလံုးကိုမ်က္ရည္စို႔ေစပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားအကေတြ အျပီးမွာ “မိသားစု ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆီမွ ကမၻာနဲ႔အဝွန္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသို႔” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲမွာ ဆုရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ဆုေပးပါတယ္။
ပထမဆုရတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ့ ပံုကေတာ့ ကမၻာလံုးၾကီးကို လွ်ပ္စစ္လႈိင္းေတြနဲ႔ ပတ္ထားတယ္။ ကမၻာၾကီးဟာ တေနရာ ကေန တေနရာ ဆက္ႏြယ္မႈကို ရည္ညႊန္းသလို ထုိင္ခံုေတြက ကုလသမဂၢ တဲ့။
ဒုတိယဆုရွင္ ပထမတန္းေက်ာင္းသားေလးက တဲအိမ္ေလးကေန ကမၻာၾကီးဆီ ဂ်ိဳးျဖဴငွက္ေလး ပ်ံသြားတဲ့ ပန္းခ်ီကား ကို ခဲတံေရာင္စံုသံုးျပီး လွေနေအာင္ ခ်ယ္ထားတယ္။
တတိယဆုရသူ မိန္းကေလးငယ္ရဲ့ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြၾကားက ရြာေလးထဲမွာ မိခင္က ေစ်းဗန္းရြက္ျပီး သားငယ္ကို လက္ဆြဲလို႔ မ်က္ႏွာမူ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းထိပ္မွာ ကုလသမဂၢ အမွတ္တံဆိပ္ေလးက ေစာင့္ၾကိဳေနရဲ့။
စခန္းထဲမွာ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္ေအာင္ သင္တန္းေတြ ေပးပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ပန္းပဲ သင္တန္းလည္း ပါပါတယ္။ သဘာဝကို အမွီျပဳေနရတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳးၾကီး အတီး က ပန္းပဲဆရာပါ။ ဓါးတစ္လက္ျဖစ္ဖို႔ ပန္းပဲဖိုမွာ သံမဏိကို ပံုေဖၚတဲ့ေနရာ ေရနဲ႔မီး ဘယ္ဟာက အေရးၾကီးလဲလို႔ က်မ ေမးၾကည့္ပါတယ္။
“ဓါးတလက္ျဖစ္ဖို႔ အေရးၾကီးဆံုးက မီးေကာ ေရေကာ အတူတူပဲ” လို႔ ပန္းပဲဆရာၾကီး အတီးက ေျဖပါတယ္။
ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္က ကေလးငယ္ေတြ ေရနဲ႔မီးကို ေကာင္းမြန္စြာ စီမံ အသံုးျပဳတတ္တဲ့ စနစ္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အုပ္စိုးသူေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းခြင့္ရျပီး ထက္ျမက္တဲ့ ဓါးေတြ ျဖစ္ပါေစလို႔ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အခမ္းအနားမွာ က်မ ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္။ ။
ႏွင္းပန္းအိမ္
ေနျခည္ေတြ ဝင္းပေနတဲ့ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေန႔နဲ႔အတူ ၁၆ ရက္တာ လႈပ္ရွားမႈ ပိတ္ရက္အျဖစ္ စခန္း႐ုံးထဲမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ၁၆ ရက္တာ လႈပ္ရွားမႈထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္မႈ ရပ္တန္႔ေရးေန႔လည္း ပါဝင္ပါတယ္။
“မိသားစုတြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးမွ ကမၻာနဲ႔အဝွန္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသို႔” ဆုိတဲ့ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္ေတြကို သစ္ပင္ၾကီးေတြဆီမွာ လမ္းနဲ႔နီးတဲ့ တဲအိမ္ေတြရဲ့ ဝါးသဲပြတ္နံရံေတြမွာ ကပ္ထားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္။ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြ အသံ သိပ္မၾကားရဘူး။ ဒီရက္ထဲမွာေလ။ အေရးယူ
ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကာလလည္း ျဖစ္လို႔ထင္တယ္။
ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ ဒီလိုအထိမ္းအမွတ္ပြဲမ်ိဳး က်င္းပႏိုင္ဖို႔ NGO အဖြဲ႔အစည္းေတြက ကူညီေပးပါတယ္။ လူ႔အခြင့္ အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလို႔ ဒုကၡသည္ျဖစ္ေနတဲ့ စခန္းရဲ႕ လာ-ဟူး-ၾကာ ေစ်းေန႔ေလးထဲက ပန္းေရာင္စံုေတြ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အခမ္းအနား က်င္းပရာ စခန္း႐ုံးထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြလည္း စခန္း႐ုံးထဲမွာ စု႐ုံးခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏွင္းဆီပန္း၊ သစ္ခြပန္း ေရာင္စံုကို အနုပညာေျမာက္စြာ ထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးေတြကိုျမင္ ရရင္ပဲ က်မတို႔ ရင္ထဲမွာ ႏူးညံ့မႈေတြ စိမ့္ဝင္သြားတယ္။ ဒီဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနတဲ့ ဝါးတဲအိမ္ေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကိုပဲ ေတြ႔ရတာ မဟုတ္လား။
တုိင္းရင္းသား ဝတ္စံုေတြ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ဒုကၡသည္တုိင္းရင္းသားေတြ စခန္း႐ုံးထဲ တဖြဲဖြဲ
ေရာက္လာပါတယ္။ မဖိတ္ေခၚရပဲ အျမဲတက္တက္ၾကြၾကြ ေရာက္လာတတ္သူေတြကေတာ့ ကေလးငယ္ေတြပါပဲ။ မိခင္ ဖခင္မပါဘဲ လူစုစု ရွိတာနဲ႔ ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြက ႏိုင္ငံမဲ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြပါ။ သူတို႔ဇာတိေျမကို ေမးရင္ ဘယ္ဇာတိ လို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဇာတိေသြးအျပည့္နဲ႔ ေျပာႏိုင္မယ့္သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ ဦးေခါင္းေတြမွာ
ေနေလာင္ေနတဲ့ ဆံပင္နီနီေတြ ဆီကင္းေနတယ္။ ဖိနပ္ မပါေပမယ့္ ျမဲျမံတဲ့ ေျခဖဝါးေတြနဲ႔ ေနရာအႏွ႔ံ
ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ ဘဝကိုသူတို႔ ဘယ္လုိ ရွင္သန္ေအာင္ ေနရမယ္ဆိုတာ ငယ္ေပမယ့္ သိေနၾကတယ္။
စခန္းေကာ္မတီဝင္ ဆရာေလးက အဖြင့္အမွာစကား ေျပာပါတယ္။
“ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ သိထားဖို႔ လိုတယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ေတာင္းယူလို႔မရရင္ တုိက္ယူလို႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ေမြးရာပါ လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးလို႔ ေတာင္းယူတာ။ ေတာင္းယူလို႔ မရလို႔ တုိက္ယူရတာ ႏွစ္ ၆ဝ ေက်ာ္ျပီ”
“က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡသည္ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလို႔ပဲ။ ဗဟုသုတ ရွိျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ ကာကြယ္ႏိုင္သလို ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ သိသြားတယ္။ ဘဝေပး အေျခအေနရ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ ဘဝတူျခင္းက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ေနရာကေန ထပ္မံႏွိပ္စက္ေနဦးမယ္ဆုိ ဒါမျဖစ္သင့္ဘူး။ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း ဒုကၡသည္မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားၾကမယ္” တဲ့။
အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈ ရပ္တန္႔ဖို႔ဆိုတာ မိသားစုတြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ မရွိဘဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ၊ နားလည္မႈ ရွိဖုိ႔ပါပဲလို႔လည္း ဆရာေလးက ရယ္စရာ ဥပမာေလးျပ
ေျပာသြားပါေသးတယ္။
“ဇာတ္ပြဲ သြားခ်င္တဲ့ အဘြားၾကီးက အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆးတံေသာက္ေနတဲ့ အဘိုးၾကီးကို ပြဲၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ မေျပာဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သားငယ္ကို ဆြဲဆိတ္တယ္။ သားက ငိုေတာ့ ေဆးတံေသာက္ေနရာက
ေမးေတယ္။ ဘာလို႔ ငိုလဲေပါ့။ ပြဲၾကည့္ခ်င္လို႔ ငိုတာလို႔ အဘြားၾကီးက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့ အဘိုးၾကီးက “ကေလးက ငါနဲ႔တူတာ။ ငါငယ္ငယ္က ပြဲမၾကည့္ရရင္ လက္ကုန္ငိုတာ”တဲ့။ ဒီစကား ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘြားၾကီး ပြဲခင္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ထိပ္တုိက္ မတုိးဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈ မျဖစ္ေတာ့ဘူး” တဲ့။
‘နာက်င္မႈေတြ ခံစားမႈေတြ မတူႏိုင္ဘူး’ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုလဲ အမ်ိဳးသမီးၾကမ္းဖက္မႈ ပေပ်ာက္ေရးက အမ်ိဳးသမီးေတြက ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ သီဆုိသြားခဲ့ပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားေတြရဲ့ ႐ိုးရာအကေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေတာ့ စခန္း႐ုံးက စင္ျမင့္ေပၚကို ပိုးစားေနတဲ့ အင္ဖက္မိုး အေပါက္ေလးေတြကေန ေနေရာင္ျခည္ဟာ မီးဆလိုက္လို ျဖာက်ေပးေနတယ္။
ရခိုင္အကမွာ အားမာန္ပါတဲ့ စည္ေတာ္သံနဲ႔ ဗံုသံဟာ ဇာတိေသြးကို တက္ၾကြေစပါတယ္။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ တုိင္းရင္းသား အသီးသီးဆီရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြက ခန္းနားထည္ဝါလြန္းလွပါတယ္။ လူအမ်ားနဲ႔ ကရတဲ့ ရခိုင္အကမွာ အမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ဦးပဲ ပါဝင္ကျပႏိုင္တယ္။ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈအရ ကျပေနတဲ့ ရခိုင္အမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ဦးရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ ေၾကကြဲမႈေတြကို ျမင္ရတယ္။
ေတာင္ဇလပ္ပန္း နီနီေတြ ခ်င္းေတာင္တန္းမွာ ပြင့္ေနၾကမယ့္ ဒီလိုရာသီ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ခ်င္းတုိင္းရင္းသား လူငယ္ေတြ ေတာင္ဇလပ္ကို
ေတးသီေနၾကတယ္။ ဇိုမီး၊ တီးတိန္၊ ဖလမ္း၊ ဟားခါး ႐ိုးရာဝတ္စံုနဲ႔ ႐ိုးရာအကကို ကခုန္ေနၾကတယ္။ ေအာက္ခ်င္းငွက္တို႔ ျမဴးရာ ခ်င္းေတာင္တန္းၾကီးကို သူတို႔ သတိရေနပါလိမ့္မယ္။
အိုးစည္သံကိုလည္း က်မတို႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ၾကားေနရပါတယ္။ ရွမ္း ဓါးသိုင္းနဲ႔ ကေနရွာတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ ေျခနုတ္လက္နုတ္ဟာ တကယ့္ ဓါးသိုင္းပညာရွင္လိုပါပဲ။ ႐ုတ္တရက္ သူ ေျမႇာက္လုိက္တဲ့ဓါး ျပဳတ္က်သြားေပမယ့္ ေၾကာင္မသြားဘူး။ စည္းခ်က္နဲ႔ အညီ ဓါးကို ျပန္ေကာက္ျပီး ဆက္ကသြားတယ္။ လွ်ပ္တျပက္ ျဖစ္ေပၚသြားတဲ့ အခက္အခဲကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ကေလးငယ္အတြက္ လက္ခုပ္သံေတ ြလွ်ံထြက္သြားတယ္။
ဗမာအကမွာေတာ့ မံႈေရႊရည္အကနဲ႔ ဦးေရႊ႐ိုးေဒၚမိုး စံုတြဲအကကို ဗမာအသင္းက တာဝန္ရွိသူ
ေဒၚက်င္က်င္ဝင္းက မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ဦးေရႊ႐ိုးနဲ႔ ေဒၚမိုးဟာ ျမန္မာဆန္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၾကည္နူးစရာ ရသကို ေပးခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးေရႊ႐ိုးက လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ရ ဟန္းသံဃာေတြ၊ ျပည္သူလူထုေတြ အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနရလို႔ သူမေပ်ာ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔စကားက အားလံုးကိုမ်က္ရည္စို႔ေစပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားအကေတြ အျပီးမွာ “မိသားစု ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆီမွ ကမၻာနဲ႔အဝွန္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသို႔” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲမွာ ဆုရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ဆုေပးပါတယ္။
ပထမဆုရတဲ့ ကေလးငယ္ရဲ့ ပံုကေတာ့ ကမၻာလံုးၾကီးကို လွ်ပ္စစ္လႈိင္းေတြနဲ႔ ပတ္ထားတယ္။ ကမၻာၾကီးဟာ တေနရာ ကေန တေနရာ ဆက္ႏြယ္မႈကို ရည္ညႊန္းသလို ထုိင္ခံုေတြက ကုလသမဂၢ တဲ့။
ဒုတိယဆုရွင္ ပထမတန္းေက်ာင္းသားေလးက တဲအိမ္ေလးကေန ကမၻာၾကီးဆီ ဂ်ိဳးျဖဴငွက္ေလး ပ်ံသြားတဲ့ ပန္းခ်ီကား ကို ခဲတံေရာင္စံုသံုးျပီး လွေနေအာင္ ခ်ယ္ထားတယ္။
တတိယဆုရသူ မိန္းကေလးငယ္ရဲ့ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ စိမ္းစိုေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြၾကားက ရြာေလးထဲမွာ မိခင္က ေစ်းဗန္းရြက္ျပီး သားငယ္ကို လက္ဆြဲလို႔ မ်က္ႏွာမူ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းထိပ္မွာ ကုလသမဂၢ အမွတ္တံဆိပ္ေလးက ေစာင့္ၾကိဳေနရဲ့။
စခန္းထဲမွာ လုပ္ငန္းအမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္ေအာင္ သင္တန္းေတြ ေပးပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ပန္းပဲ သင္တန္းလည္း ပါပါတယ္။ သဘာဝကို အမွီျပဳေနရတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳးၾကီး အတီး က ပန္းပဲဆရာပါ။ ဓါးတစ္လက္ျဖစ္ဖို႔ ပန္းပဲဖိုမွာ သံမဏိကို ပံုေဖၚတဲ့ေနရာ ေရနဲ႔မီး ဘယ္ဟာက အေရးၾကီးလဲလို႔ က်မ ေမးၾကည့္ပါတယ္။
“ဓါးတလက္ျဖစ္ဖို႔ အေရးၾကီးဆံုးက မီးေကာ ေရေကာ အတူတူပဲ” လို႔ ပန္းပဲဆရာၾကီး အတီးက ေျဖပါတယ္။
ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္က ကေလးငယ္ေတြ ေရနဲ႔မီးကို ေကာင္းမြန္စြာ စီမံ အသံုးျပဳတတ္တဲ့ စနစ္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အုပ္စိုးသူေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းခြင့္ရျပီး ထက္ျမက္တဲ့ ဓါးေတြ ျဖစ္ပါေစလို႔ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အခမ္းအနားမွာ က်မ ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္။ ။
ႏွင္းပန္းအိမ္
