စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။
ေန႔လည္ တနာရီေလာက္က စတယ္။ တနာရီခဲြေလာက္က်ေတာ့ အေတာ္ေလး ျဖစ္လာၿပီေပါ့ေလ။ ၿမ့ဳိအျပင္ ေရာက္လာၿပီ။ ဘယ္ကေန စထြက္တာလဲ ဆိုရင္ သူတို႔အားလံုး ညိႇထားၿပီးသားပဲ။ အခ်ိန္ကိုက္ေပါ့ေလ။ အစဥ္အားျဖင့္ေတာ့ အေနာက္တိုက္၊ အလယ္တိုက္၊ ေနာက္ ေဗာဓိမာန္တိုင္ အလယ္ေခါင္ေပါ့၊ အဲဒီကေန အေရွ့တိုက္၊ အားလံုးေပါင္း။ သံဃာ ေတာ္ေတာ္ အင္အား မ်ားသြားတယ္။ ခန္႔မွန္းခ်က္ ကေတာ့ ၇ဝဝ ေက်ာ္တယ္။
စုရပ္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္း လာခဲ့မယ္ေပါ့။ တိုက္ေတြအားလံုး စုၿပီးေတာ့။ ဟိုး အေနာက္ဘက္ကေန ၿမ့ဳိေတာင္ဘက္ျခမ္း၊ ေတာင္ဘက္ျခမ္းကေန ဟိုးအေရွ့တိုက္၊ ေျမာက္ဘက္ျခမ္း အတိုင္း ထြက္ၿပီးမွ အေနာက္ေတာင္ ေဒါင့္မွာရွိတဲ့ သီဟိုဋ္ရွင္ဘုရား၊ ဒီမွာေတာ့ အထင္ကရ ဘုရားေပါ့၊ အႀကီးဆံုး ဘုရားေပါ့။ အဲဒီမွာ ဘုရားဖူးၿပီးေတာ့ အခုေတာ့ သူတို႔အားလံုး ေက်ာင္းေတြထဲ ျပန္ေရာက္ၾကပါၿပီ။
ဘုရားကို ဝတ္ခ်ၾက၊ ရွစ္ခုိးၾကေပါ့ေနာ္။ လမ္းမွာေတာ့ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ၾကတယ္။ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ ရြတ္တယ္။ သူတို႔ ဒီေန႔ အဓိက ထားၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတာက ကဗ်ာတပုဒ္ကို အဓိက ထားတယ္။
ကိုယ္က်ဳိးမပါ သာသနာႏွင့္
ျမန္မာတိုင္းက်ဳိး ဒို႔ေမွ်ာ္ကိုး၍
အားကိုးသစၥာ ပို႔ေမတၱာျဖင့္
သန္မာဆႏၵ တို႔မ်ားျပသည္
မုခ်ေအာင္ပဲြရေစေသာ္ဝ္။
ကဗ်ာကို လူေတြဆီေတာ့ ကမ္းတာ မေတြ႔ဘူး ဒကာႀကီး။ အဲဒါကို သူတို႔ လမ္းေပၚမွာလည္း ရြတ္ၾကတယ္။ ဂါထာေတြလည္း ရြတ္ၾကတယ္၊ အကုန္အစံု ရြတ္တာေပါ့ေလ။ ေရွ့မွာေတာ့ သာသနာ့ အလံကို ေထာင္သြားတယ္ေပါ့ေလ။
အေႏွာင့္အယွက္ေတြ မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ အားလံုး ကင္းကင္းရွင္းရွင္းပါပဲ ဒကာႀကီး။ သူတို႔ ေဘးမွာပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ရဲက ဝတ္စံုေတြ မပါဘူး၊ လူဝတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။
ေန႔လည္ တနာရီေလာက္က စလိုက္တာ အခုပဲ ေရာက္ၾကတယ္ ဆိုေတာ့ကာ ၄ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္၊ အားလံုး။
ေနာက္ကလိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္တယ္။ ၿမ့ဳိက တၿမ့ဳိလံုးကို အကုန္လံုး ထြက္ၾကည့္ၾကတာပဲ။ အားေပးၾကတယ္။
အခုဟာက တခ်ဳိ့ကေတာ့ သံဃာ ၈ဝဝ၊ ၉ဝဝ ရွိတယ္ေတာင္ ခန္႔မွန္းၾကပါတယ္။ အခုဟာက တိုက္ႀကီး ၄ တိုက္ကို အကုန္ေပါင္းလိုက္တာ ဒကာႀကီး။ လူကလည္း ေနာက္ကေန ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အားေပးၾကပါတယ္။ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြ။ တခ်ဳိ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဖိနပ္ေတာင္ မစီးဘူး ဒကာႀကီး။ ေနပူေနတာ ထီးလည္း မေဆာင္းဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ပင္ပန္းၾကပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေတြ။ ေခၽြးေတြကို သီးေနတာပဲ။ ခရီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ရွည္တယ္၊ ေဝးတယ္။ တနာရီေလာက္ကေန ၄ နာရီေလာက္အထိ ေလွ်ာက္တယ္ ဆိုေတာ့ေလ။
