ညီသစ္| ၾကာသပေတးေန႔၊ ၾသဂုတ္လ ၀၄ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၆ နာရီ ၁၆ မိနစ္
စာအိတ္ပါးေလးေတြကို တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စက္႐ံုေပါက္ဝကေန ေမွ်ာ္ေငးေနတတ္ၾကတဲ့ မိသားစုေတြ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ျဖင့္ လကုန္ရက္ ဆိုတာ ျပကၡဒိန္ ၾကည့္စရာမလိုတဲ့ ျမင္ကြင္းကို အခုေတာ့ ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
မၾကာေသးခင္ကပဲ ပိတ္သြားခဲ့တဲ့ သဃၤန္းကြ်န္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသားပိုင္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုမွာ လာလုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ ရန္ကုန္နဲ႔ အလွမ္းမေဝးလွတဲ့ ခရမ္း၊ သံုးခြ စတဲ့ၿမိဳ႕ေတြက ျဖစ္ပါတယ္။
လခ ထုတ္ရက္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာ တလကို ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္၊ သံုးေသာင္းက်ပ္ သာသာရွိမယ့္ လစာအိတ္ကေလးအတြက္ တေနကုန္ လာထိုင္ေစာင့္ေမွ်ာ္တတ္ၾကပါတယ္။
ဒီလိုလာေစာင့္ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြလည္း ပါေလရဲ႕။ စက္႐ံု အေပါက္ဝနား မကပ္ရဲေတာ့ အနီးအနားရွိတဲ့ မိုးခိုလို႔ရမယ့္ ေနရာ ေလးေတြမွာ အထုတ္ကေလးေတြ ခ်ထိုင္ၿပီးထိုင္ေပါ့။ အစိမ္းေရာင္ စက္႐ံု သံတခါးႀကီးကေတာ့ ပိတ္လ်က္သားႀကီး။
တံခါးရဲ႕ လူထြက္ေပါက္ ေသးေသးေလးကမွ ေခါင္းေလး ျပဴထြက္လာတဲ့ ကိုယ့္သားသမီး၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို အေမာတေကာ ေျပးႀကိဳ၊ ရလာတဲ့ လစာအိတ္ကေလးကို သိမ္းၿပီးမွ ကိုယ့္ေနရပ္ကို ကမန္းကတန္း အမီျပန္ၾကရတဲ့ သူေတြ။ သူတို႔ေတြထဲမွာ စက္ဆြဲေတြလည္း ပါတယ္။ စက္ကိုင္၊ အထည္စီတာက အစ ထုတ္ပိုးမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အပိုင္းအဆံုး။
အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးၿပီး တေန႔လုပ္ တေန႔စားရတဲ့ နယ္ေတြမွာ ေနတဲ့သူေတြ အဖို႔ေတာ့ လစဥ္ ဝင္ေငြေလးတခုရွိၿပီး ေနစရာ၊ စားစာရာအတြက္ပါ ရထားတဲ့ အလုပ္ဆိုတာဟာ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုတခုအလားပါ။
အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရပ္ေဝးက လာလုပ္တဲ့ သူေတြကို ေနစရာအေဆာင္ (အေဆာင္ ဆိုေပမယ့္လည္း အိပ္လို႔ရ႐ံု သုံးေပပတ္လည္ ေနရာမ်ိဳး)နဲ႔ ေန႔လည္စာ (အမ်ားအားျဖင့္ အသီးရြက္ဟင္း) ေကၽြးတယ္ ဆိုရင္ပဲ ပညာ အရည္အခ်င္း နိမ့္ပါးၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြ အတြက္ေတာ့ မဆိုးလွဘူးဆိုရမွာလို႔ အလုပ္သမားအမ်ားစုက ေျပာပါတယ္။
အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းမွာ အမ်ဳိးသမီး လုပ္သားအမ်ားစုျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၆ႏွစ္ကေန အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္အထိရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမ အေရအတြက္ဟာ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ စက္မႈဇုံေတြမွာတင္ ခုႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား အသင္းက အခ်က္အလက္ေတြရ သိရပါတယ္။
အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေပါင္းကေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးနဲ႔ ပဲခူးတိုင္း ေဒသႀကီး ႏွစ္ခုေပါင္း ၁၃၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနပါေသးတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လဆန္းပိုင္းကစၿပီး အေမရိကန္ ေဒၚလာ ေငြလဲ လွယ္ႏႈန္းဟာ တယူနစ္ကို က်ပ္ ၈၀၀ ေက်ာ္ကေန က်ပ္ ၇၅၀ ေအာက္အထိ ဆင္းခ်သြားပါတယ္။ အဲဒီကေန တအိအိ ဆင္းေနလိုက္တာ အခုခ်ိန္မွာ တယူနစ္ကို က်ပ္ ၇၆၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ပို႔ကုန္ကေန ရတဲ့ ပို႔ကုန္ရေငြ ကလည္း တယူနစ္ကို က်ပ္ ၈၀၀ ေတာင္ မျပည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုအေနအထားမွာ ျပည္ပပို႔ေနတဲ့ စက္႐ံု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြ ေရလုပ္ငန္း အေအးခန္း စက္႐ံုေတြ ပရိေဘာဂ စက္႐ံုေတြ အစရွိတဲ့ လုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ငန္းေတြ ရပ္စဲလုမတတ္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဆက္မလုပ္လို႔ ပိတ္ျပန္ရင္လည္း အလုပ္သမားေတြ အတြက္ နစ္နာမႈေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြက ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို မဆုံး႐ႈံးခ်င္လို႔ အလုပ္ပါးေပမယ့္ ဆက္ထိန္းထားရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ CMP (Cutting, Manufacturing,Packing) လို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ခစား စနစ္ေၾကာင့္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြက ျပည္ပပို႔တဲ့ တန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရပါတယ္။ ၿပိီးခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ျပည္ပကို တင္ပို႔တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းက ပို႔ကုန္ ပမာဏဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄၈၅ သန္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာ္ဒါမ်ားေလ လုပ္ႏိုင္စြမ္း နည္းလာေလလို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေျပာပါတယ္။
“ အလုပ္ေကာင္းရင္ေတာ့ အိုဗာတိုင္ရွိလို႔ လစာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး တလ ေလးေသာင္းေလာက္ေတာ့ အရင္က ရတယ္။ အလုပ္စၿပီး မေကာင္းလာတာက မႏွစ္ေလာက္က စတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က စၿပီးေတာ့ အိုဗာတိုင္ကို မရွိေတာ့ဘူး ” လို႔ လင္းထက္ သိုးေမႊးစက္႐ံုမွာ လုပ္သက္ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမ တဦးက ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုအေျခအေနမွာ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ ကတည္းက လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ လင္းထက္ သိုးေမြး အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုကေတာ့ စက္႐ံုပိတ္ဖို႔ လုပ္တဲ့အခါ အလုပ္သမားေတြကို တန္ရာတန္ေၾကး နစ္နာ ေၾကး မေပးတဲ့ အတြက္ ဇူလိုင္ ၂၂ရက္ ေန႔ကစၿပီး လုပ္ခ ရလိုမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေက်နပ္မႈေတြ ျဖစ္ပြားၾကပါတယ္။
နစ္နာေၾကးအျဖစ္ အေျခခံလစာကို တလကို က်ပ္ ၇,၀၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ တြက္ေပးၿပီး လုပ္သက္ သံုးလ အထိရွိသူေတြကို ၇,၀၀၀ က်ပ္ ေပးၿပီး လုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္အထက္ လုပ္သားေတြကိုေတာ့ က်ပ္ေျခာက္ေသာင္း စက္႐ံုပိုင္ရွင္ကေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။
လုပ္သားေတြဘက္က ေတာင္းဆုိတာက လုပ္သက္ တလကေန သုံးလအထိကို တလစာ က်ပ္သုံးေသာင္း၊ သုံးလကေန တႏွစ္အထိကို ႏွစ္လစာ၊ တႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္က ေလးလစာနဲ႔ သုံးႏွစ္နဲ႔ အထက္ဆိုရင္ ငါးလစာေပးဖို႔။
စက္႐ံုအနီးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးမွာ အလုပ္သမားေတြ စုၾကရင္း အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ကေန တဆင့္ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသိန္းၫြန္႔ရဲ႕ လမ္းၫႊန္မႈကို ယူရင္း အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြ ေဆြးေႏြးမႈကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္ ၂၉ရက္ေန႔က ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးမွာ အလုပ္သမားေတြ လိုခ်င္တဲ့အတုိင္း နစ္နာေၾကးေတြ ပိုရဖို႔ ကတိရခဲ့ပါတယ္။
ၾသဂုတ္လ ၃ရက္ေန႔ကေတာ့ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးလစာ စာအိတ္ ကေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး စက္႐ံုထဲကေန တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ထြက္လာၾကပါတယ္။ ရယ္တဲ့သူက ရယ္၊ မိႈင္ေနသူက မိႈင္။ အေမ့လက္ထဲက လစာ စာအိတ္ကိုၾကည့္ၿပီး စူးစမ္းေနတဲ့ သားငယ္ေတြ ရွိသလို စာအိတ္ ေရမစိုေအာင္ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္လာတဲ့သူေတြလည္း ထုတ္လို႔။
“ ဒီအလုပ္သမေတြကို ဆက္မထိန္းထားရင္ သူတို႔ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၾကမလဲ လမ္းေပၚပဲ ေရာက္သြားမွာေပါ့။ စက္႐ံုေတြ ပိတ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လမ္းေပၚေရာက္သြားၾကတာ မိန္းကေလးေတြပဲ ” လို႔ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းရွင္ တဦးက ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ေတြအတြက္ ဘဝ အာမခံခ်က္ ရွိေစမယ့္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြကုိ အစိုးရသစ္က ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ၿပီလား ဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြ ျဖစ္လာသလို ၁၉၆၄ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြ အတြက္ အခြင့္အေရးနဲ႔ တာဝန္ေတြက ေတာ္ေတာ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနသလို အသုံးခ်မႈလည္း မရွိတာၾကာေနပါၿပီ။
ႏိုင္ငံသားက အမည္ခံေပးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားက ဒီမွာ လာလုပ္ေနတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြလည္း ေပၚထြက္လာတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေခတ္မီတဲ့ ဥပေဒေတြ တကယ္ လိုအပ္ေနပါတယ္။
ဦးသိန္းၫြန္႔ကေတာ့ ဒီအေရးကိစၥေတြကို လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးေတြ က်ရင္ တင္ျပသြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
စာအိတ္ကေလးေတြကို ခပ္တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ေနာက္ အလုပ္သစ္တခုကို ရွာဖို႔ အားေမြးေနၾကရေပမယ့္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကေတာ့ မႈန္ဝါးေနဆဲပဲ။
စာအိတ္ပါးေလးေတြကို တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ကိုင္ၿပီး စက္႐ံုေပါက္ဝကေန ေမွ်ာ္ေငးေနတတ္ၾကတဲ့ မိသားစုေတြ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ျဖင့္ လကုန္ရက္ ဆိုတာ ျပကၡဒိန္ ၾကည့္စရာမလိုတဲ့ ျမင္ကြင္းကို အခုေတာ့ ေတြ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
မၾကာေသးခင္ကပဲ ပိတ္သြားခဲ့တဲ့ သဃၤန္းကြ်န္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသားပိုင္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုမွာ လာလုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြဟာ ရန္ကုန္နဲ႔ အလွမ္းမေဝးလွတဲ့ ခရမ္း၊ သံုးခြ စတဲ့ၿမိဳ႕ေတြက ျဖစ္ပါတယ္။
လခ ထုတ္ရက္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြဟာ တလကို ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္၊ သံုးေသာင္းက်ပ္ သာသာရွိမယ့္ လစာအိတ္ကေလးအတြက္ တေနကုန္ လာထိုင္ေစာင့္ေမွ်ာ္တတ္ၾကပါတယ္။
| ဒီလို လာေစာင့္ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြလည္း ပါေလရဲ႕။ စက္႐ံု အေပါက္ဝ နား မကပ္ရဲေတာ့ အနီးအနားရွိတဲ့ မိုးခိုလို႔ရ မယ့္ ေနရာေလးေတြမွာ အထုတ္ကေလးေတြ ခ်ထိုင္ၿပီးထိုင္ေပါ့။ အစိမ္းေရာင္ စက္႐ံု သံတခါးႀကီးကေတာ့ ပိတ္လ်က္သားႀကီး |
တံခါးရဲ႕ လူထြက္ေပါက္ ေသးေသးေလးကမွ ေခါင္းေလး ျပဴထြက္လာတဲ့ ကိုယ့္သားသမီး၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို အေမာတေကာ ေျပးႀကိဳ၊ ရလာတဲ့ လစာအိတ္ကေလးကို သိမ္းၿပီးမွ ကိုယ့္ေနရပ္ကို ကမန္းကတန္း အမီျပန္ၾကရတဲ့ သူေတြ။ သူတို႔ေတြထဲမွာ စက္ဆြဲေတြလည္း ပါတယ္။ စက္ကိုင္၊ အထည္စီတာက အစ ထုတ္ပိုးမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အပိုင္းအဆံုး။
 |
| လင္းထက္ သိုးေမႊးစက္႐ုံ မပိတ္ခင္က လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ရန္ လာေသာ အလုပ္သမမ်ား ။ ဓာတ္ပံု- မဇၩိမ |
အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးၿပီး တေန႔လုပ္ တေန႔စားရတဲ့ နယ္ေတြမွာ ေနတဲ့သူေတြ အဖို႔ေတာ့ လစဥ္ ဝင္ေငြေလးတခုရွိၿပီး ေနစရာ၊ စားစာရာအတြက္ပါ ရထားတဲ့ အလုပ္ဆိုတာဟာ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုတခုအလားပါ။
အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရပ္ေဝးက လာလုပ္တဲ့ သူေတြကို ေနစရာအေဆာင္ (အေဆာင္ ဆိုေပမယ့္လည္း အိပ္လို႔ရ႐ံု သုံးေပပတ္လည္ ေနရာမ်ိဳး)နဲ႔ ေန႔လည္စာ (အမ်ားအားျဖင့္ အသီးရြက္ဟင္း) ေကၽြးတယ္ ဆိုရင္ပဲ ပညာ အရည္အခ်င္း နိမ့္ပါးၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြ အတြက္ေတာ့ မဆိုးလွဘူးဆိုရမွာလို႔ အလုပ္သမားအမ်ားစုက ေျပာပါတယ္။
အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းမွာ အမ်ဳိးသမီး လုပ္သားအမ်ားစုျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၆ႏွစ္ကေန အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္အထိရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမ အေရအတြက္ဟာ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ စက္မႈဇုံေတြမွာတင္ ခုႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား အသင္းက အခ်က္အလက္ေတြရ သိရပါတယ္။
အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေပါင္းကေတာ့ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီးနဲ႔ ပဲခူးတိုင္း ေဒသႀကီး ႏွစ္ခုေပါင္း ၁၃၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိေနပါေသးတယ္။
| အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးၿပီး တေန႔လုပ္ တေန႔စား ရတဲ့ နယ္ေတြမွာ ေနတဲ့ သူေတြ အဖို႔ေတာ့ လစဥ္ ဝင္ေငြေလး တခုရွိၿပီး ေနစရာ၊ စားစရာ အတြက္ပါ ရထားတဲ့ အလုပ္ဆိုတာဟာ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုတခု အလားပါ |
ဒီလိုအေနအထားမွာ ျပည္ပပို႔ေနတဲ့ စက္႐ံု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြ ေရလုပ္ငန္း အေအးခန္း စက္႐ံုေတြ ပရိေဘာဂ စက္႐ံုေတြ အစရွိတဲ့ လုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ငန္းေတြ ရပ္စဲလုမတတ္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဆက္မလုပ္လို႔ ပိတ္ျပန္ရင္လည္း အလုပ္သမားေတြ အတြက္ နစ္နာမႈေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြက ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို မဆုံး႐ႈံးခ်င္လို႔ အလုပ္ပါးေပမယ့္ ဆက္ထိန္းထားရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ CMP (Cutting, Manufacturing,Packing) လို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ခစား စနစ္ေၾကာင့္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြက ျပည္ပပို႔တဲ့ တန္ဖိုးရဲ႕ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရပါတယ္။ ၿပိီးခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ျပည္ပကို တင္ပို႔တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းက ပို႔ကုန္ ပမာဏဟာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄၈၅ သန္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာ္ဒါမ်ားေလ လုပ္ႏိုင္စြမ္း နည္းလာေလလို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ေျပာပါတယ္။
“ အလုပ္ေကာင္းရင္ေတာ့ အိုဗာတိုင္ရွိလို႔ လစာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး တလ ေလးေသာင္းေလာက္ေတာ့ အရင္က ရတယ္။ အလုပ္စၿပီး မေကာင္းလာတာက မႏွစ္ေလာက္က စတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္က စၿပီးေတာ့ အိုဗာတိုင္ကို မရွိေတာ့ဘူး ” လို႔ လင္းထက္ သိုးေမႊးစက္႐ံုမွာ လုပ္သက္ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့တဲ့ အထည္ခ်ဳပ္ အလုပ္သမ တဦးက ေျပာပါတယ္။
| ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လဆန္းပိုင္းကစၿပီး အေမရိကန္ ေဒၚလာ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းဟာ တယူနစ္ကို က်ပ္ ၈၀၀ ေက်ာ္ကေန က်ပ္ ၇၅၀ ေအာက္အထိ ဆင္းခ်သြားပါတယ္။ အဲဒီကေန တအိအိ ဆင္းေနလိုက္တာ အခုခ်ိန္မွာ တယူနစ္ကို က်ပ္ ၇၆၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ပို႔ကုန္ကေနရတဲ့ ပို႔ကုန္ရေငြကလည္း တယူနစ္ ကို က်ပ္ ၈၀၀ ေတာင္ မျပည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး |
နစ္နာေၾကးအျဖစ္ အေျခခံလစာကို တလကို က်ပ္ ၇,၀၀၀ ႏႈန္းနဲ႔ တြက္ေပးၿပီး လုပ္သက္ သံုးလ အထိရွိသူေတြကို ၇,၀၀၀ က်ပ္ ေပးၿပီး လုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္အထက္ လုပ္သားေတြကိုေတာ့ က်ပ္ေျခာက္ေသာင္း စက္႐ံုပိုင္ရွင္ကေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။
လုပ္သားေတြဘက္က ေတာင္းဆုိတာက လုပ္သက္ တလကေန သုံးလအထိကို တလစာ က်ပ္သုံးေသာင္း၊ သုံးလကေန တႏွစ္အထိကို ႏွစ္လစာ၊ တႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္က ေလးလစာနဲ႔ သုံးႏွစ္နဲ႔ အထက္ဆိုရင္ ငါးလစာေပးဖို႔။
စက္႐ံုအနီးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးမွာ အလုပ္သမားေတြ စုၾကရင္း အလုပ္သမား ေခါင္းေဆာင္ကေန တဆင့္ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသိန္းၫြန္႔ရဲ႕ လမ္းၫႊန္မႈကို ယူရင္း အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြ ေဆြးေႏြးမႈကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇူလိုင္ ၂၉ရက္ေန႔က ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတဲ့အခါ ေနာက္ဆုံးမွာ အလုပ္သမားေတြ လိုခ်င္တဲ့အတုိင္း နစ္နာေၾကးေတြ ပိုရဖို႔ ကတိရခဲ့ပါတယ္။
ၾသဂုတ္လ ၃ရက္ေန႔ကေတာ့ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးလစာ စာအိတ္ ကေလးေတြကို ကိုင္ၿပီး စက္႐ံုထဲကေန တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ထြက္လာၾကပါတယ္။ ရယ္တဲ့သူက ရယ္၊ မိႈင္ေနသူက မိႈင္။ အေမ့လက္ထဲက လစာ စာအိတ္ကိုၾကည့္ၿပီး စူးစမ္းေနတဲ့ သားငယ္ေတြ ရွိသလို စာအိတ္ ေရမစိုေအာင္ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ႔ ထုတ္လာတဲ့သူေတြလည္း ထုတ္လို႔။
“ ဒီအလုပ္သမေတြကို ဆက္မထိန္းထားရင္ သူတို႔ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၾကမလဲ လမ္းေပၚပဲ ေရာက္သြားမွာေပါ့။ စက္႐ံုေတြ ပိတ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ လမ္းေပၚေရာက္သြားၾကတာ မိန္းကေလးေတြပဲ ” လို႔ အထည္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းရွင္ တဦးက ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ေတြအတြက္ ဘဝ အာမခံခ်က္ ရွိေစမယ့္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြကုိ အစိုးရသစ္က ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ၿပီလား ဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြ ျဖစ္လာသလို ၁၉၆၄ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြ အတြက္ အခြင့္အေရးနဲ႔ တာဝန္ေတြက ေတာ္ေတာ္ ေဟာင္းႏြမ္းေနသလို အသုံးခ်မႈလည္း မရွိတာၾကာေနပါၿပီ။
ႏိုင္ငံသားက အမည္ခံေပးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားက ဒီမွာ လာလုပ္ေနတဲ့ စက္မႈလုပ္ငန္းေတြလည္း ေပၚထြက္လာတာ ေတြ႔ရတဲ့အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေခတ္မီတဲ့ ဥပေဒေတြ တကယ္ လိုအပ္ေနပါတယ္။
ဦးသိန္းၫြန္႔ကေတာ့ ဒီအေရးကိစၥေတြကို လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးေတြ က်ရင္ တင္ျပသြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
စာအိတ္ကေလးေတြကို ခပ္တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ေနာက္ အလုပ္သစ္တခုကို ရွာဖို႔ အားေမြးေနၾကရေပမယ့္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကေတာ့ မႈန္ဝါးေနဆဲပဲ။
