ဇြန္းေခါင္ | ၾကာသပေတးေန႔၊ ဇြန္လ ၂၃ ရက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ၁၉ နာရီ ၁၉ မိနစ္
စီးပြားေရးသတင္း သံုးသပ္ခ်က္
စီးပြားေရးကို စတင္ လုပ္ကိုင္မည့္ သူမ်ားအတြက္ သူငယ္တန္း ဖတ္စာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ေခတ္က အျမတ္ရေအာင္ လုပ္ျခင္းသည္ တရားလည္းမဝင္ မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္လည္း ျဖစ္သည္။ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ေမွာင္ခိုသမား မ်ားဟုယူဆၾကသည္။ အစိုးရသည္ ပုဂၢလိက ကုန္သည္မ်ားကို ဖိအားေပးၾကသည္၊ မသိနားမလည္ေသာ
ျပည္သူမ်ားကို ေခါင္းပံုျဖတ္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
စီးပြားေရးအေၾကာင္းသင္ၾကားသည့္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၌ပင္လွ်င္ အျမတ္အစြန္းရေရး အယူအဆသည္ မေျပာေကာင္းသည့္ ကိစၥျဖစ္ေနသည္။ အနာဂါတ္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအား အဆိုပါစီးပြားေရး ပါေမာကၡမ်ားက အစိုးရကလုပ္ကိုင္ေနေသာ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝင္မ႐ႈပ္ၾကရန္ ေျပာဆိုၾကသည္။
ဒါမွသာအစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မည္တဲ့။ သို႔ေသာ္လက္ေတြ႔တြင္ အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈ၊ ေစ်းကြက္ရွာေဖြမႈ အားလံုးတြင္ညံ့ဖ်င္းၾကျခင္းေၾကာင့္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္လုပ္ကိုင္သူမ်ားသာ အက်ဳိးရွိသြားၾကသည္။
ျပည္သူမ်ား၏ ေန႔စဥ္လိုအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးေနေသာ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ေၾကာင့္ အစိုးရယႏၲရားသည္ မိမိ အလိုအေလ်ာက္ ပ်က္စီးလိမ့္မည္ဟု ျမန္မာစီးပြားေရး ပါေမာကၡတဦးက သူ၏ ပါရဂူဘြဲ႔ယူ စာတမ္းတြင္
ေရးသားထားသည္။
နဝတ က အာဏာသိမ္း လိုက္ေသာအခါ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တြင္ စုမိေဆာင္းမိရွိလာခဲ့ၾကေသာ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္ အသစ္ေလးမ်ား စီးပြားေရးေလာကတြင္း ဝင္လာခဲ့သည္။ သူတုိ႔သည္ သဘာဝ သယံဇာတမ်ား ျဖစ္ေသာ သစ္ႏွင့္ သတၱဳ ထုတ္ယူခြင့္ကဲ့သုိ႔ေသာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အခြင့္အလမ္းမ်ားကို တစိတ္တပိုင္း ရရွိခဲ့ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရသစ္က ပုဂၢလိကစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ဖန္တီးလိုက္ေသာ အခါ စစ္တပ္ႏွင့္ ကုန္သည္တည္းဟူေသာ အုပ္စုႏွစ္စုသည္ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးစီးပြါးမ်ားအတြက္ ပူးေပါင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္က အစိုးရေအဂ်င္စီမ်ား၏ လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားအရန္ေငြေၾကး ပမာဏသည္ ၃ လစာ သြင္းကုန္ပမာဏသာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အစိုးရဘ႑ာေတာ္ တိုက္ထဲတြင္ သြင္းကုန္တန္ဖိုး ၇ လစာႏွင့္ ညီမွ်သည့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံမွ် ရွိေနသည္။
ျမန္မာက်ပ္ေငြ၏ ျပင္ပေပါက္ေစ်းသည္ အေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ တန္ဖိုးတက္လာေနသည္။
ႏိုင္ငံျခား အရန္ေငြ ပမာဏအရ အစိုးရသည္ အားေကာင္းေနသည္ဟု ေျပာရမည္။ လစာ နည္းနည္းသာရေသာ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားသည္လည္း ထြန္းသစ္စ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္သစ္တြင္ လာဘ္လာဘမ်ား ရႊင္လန္းၿပီး စိုေျပလာၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ သူတုိ႔မိသားစု မ်ားကလည္း ပုဂၢလိကစီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ထူေထာင္လာၾကၿပီး သယံဇာတတူးေဖာ္ ထုတ္ယူခြင့္၊ အထူးအခြင့္အေရးခံစားခြင့္ႏွင့္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အာဏာရွိ သူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစည္းထားသည့္ ကြန္ရက္ႀကီးကိုပါ ရရွိလာခဲ့သည္။
အစပိုင္းတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ အစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ားသည္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ႏွင့္ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ လူလည္က်မႈကို ခံခဲ့ၾကရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆိုပါ အစုိးရ အရာရွိႀကီးမ်ား၏ မိသားစုဝင္မ်ားသည္ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
အသစ္ျဖစ္ထြန္းလာေသာ စီးပြါးေရး အသိုင္းအဝန္းမွာ အစိုးရ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား၊ စည္းကမ္း ဥေပဒမ်ားကိုပင္ ၾသဇာေညာင္း ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္သည့္ နာမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ လက္ရင္းလူယံု စီးပြားေရးသမားမ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။
စစ္တပ္ႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ေပါင္းစည္းမိျခင္းသည္ ႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ အျပဳအမူမ်ား
ေပာင္းလဲလာျခင္းကို ၾကည့္၍ ထင္ရွားလွသည္။ အဆိုပါ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားသည္ စစ္တပ္ အရာရွိႀကီးမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ ေကာ္ေဇာနီခင္း ႀကိဳဆိုျခင္း ခံရသည္အထိ အထူးအေရးႀကီး ပုဂၢိဳလ္အဆင့္အတန္းကို ရရွိလာခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႀကီးမားေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအမ်ားစုမွာ ၾသဇာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား၏ မိသားစုဝင္မ်ားသာ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႔မည္မွ်အထိ ဥစၥာဓန စုေဆာင္းမိလာၾကသည္ကို အစိုးရပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ား အေဆာက္အဦးမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳရာတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရသည္။
အစိုးရပိုင္မဟုတ္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား၏ အရာရွိႀကီးမ်ားကို ခန္႔အပ္ရာတြင္ ဝန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အျခားအဆင့္ျမင့္ အရာရွိႀကီးမ်ားကသာ ခန္႔အပ္ၾကသည္။
ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေစ်းကြက္ကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခြင့္လည္း ရွိၾကသည္။ ဝန္ေဆာင္မႈ ညံ့ညံ့ကို ေစ်းႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထင္ရွားေသာ စီးပြားေရး ပညာရွင္ တဦးကေတာ့ ခပ္ရဲရဲပင္ ေျပာခဲ့သည္။ ဤသို႔ လက္ရင္းလူယံုမ်ားႏွင့္ ျဗဴ႐ိုကရက္မ်ား ပူးေပါင္းဖ်က္ဆီးၾကျခင္းေၾကာင့္ စစ္မွန္ေသာစီးပြားေရး တိုးတက္မႈဟူသည္ ေပၚေပါက္မလာႏိုင္ဟု သူကေျပာ သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သမၼတ အသစ္စက္စက္ႀကီးကလည္း သူ၏ပထမဆံုးမိန္႔ခြန္းတြင္ အဂတိစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး၊ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ စီးပြားေရး တိုက္ဖ်က္ေရးတို႔ကို မရြံ႕မရဲ ေျပာခဲ့ရွာသည္။
အစိုးရသစ္ လက္ထက္တြင္ အႀကီးတန္း အရာရွိေဟာင္းမ်ားမွာ ပံုစံသစ္ျဖင့္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔တသက္လံုး အထက္အရာရွိထံမွ ၫြန္ၾကားခ်က္ ရယူလုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္မွာ အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာမ်ားသည္လည္း သူတုိ႔ သတင္းစာမ်ားတြင္ ဘာထည့္ရမည္ကို ရွာမရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အရင္ကေတာ့ စစ္အရာရွိႀကီးမ်ား၏ လိုအပ္သည္မ်ားကို ၫြန္ၾကားသည္ဟူေသာ တုိင္းခန္း လွည့္လည္သည့္ ခရီးစဥ္မ်ားကို ထည့္လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ေျချပည္သူမ်ား ေတြ႔ၾကံဳေနၾကရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ အျခား အျဖစ္အပ်က္ သတင္းမ်ား၊ စံုစမ္းရွာေဖြ ေထာက္လွမ္းတင္ျပရသည့္ သတင္း စသည္တုိ႔ကို သူတို႔ လုပ္စရာမလုိ။ ပုဂၢလိကပိုင္ အခန္းက႑၏ သတင္းဆိုသည္မွာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ အစိုးရထုတ္ သတင္းစာမ်ား၏ ေၾကာ္ျငာက႑တြင္သာ ပါေလ့ရွိသည္။
ယခင္ စနစ္ေဟာင္းတုန္းကေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို နယ္ခံ စစ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ အစိုးရသစ္ ေပၚလာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္ စတင္ သက္ဝင္လာကာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ ဘာမွေရေရရာရာ မသိႏို္င္ေသး ေဝေဝဝါးဝါး ရွိဆဲပင္ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနၾကပံုကလဲ အရင္အတုိင္းပဲ ျဖစ္သည္။ စီးပြာေရး လုပ္ရန္ ဘာတတ္သလဲ ဆိုသည္က အေရးမႀကီး၊ ဘယ္သူ႔ကို သိသလဲဆိုသည္က အေရးႀကီးသည္။ ေသခ်ာတာ တခုဘဲ ရွိသည္။ လူတိုင္းက ဘယ္အခ်ိန္ စီးပြားေရး စလုပ္ရမလဲ ဆိုသည့္ အခ်ိန္ေကာင္းကိုသာ ေစာင့္ေနၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္ေကာင္း ဆိုသည္မွာ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျငင္းပယ္ခံခဲ့ရသည့္ ေျမညီကြင္းတြင္ အခြင့္အေရး ညီမွ်စြာ ၿပိဳင္ဆုိင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရမည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ေမးခြန္းကေတာ့ တခုသာရွိသည္။ စီးပြားေရးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ေခတ္သစ္ ခ်ဥ္းကပ္နည္းမ်ား ဆိုသည့္ သင္႐ိုးကို သင္မည္ေလာ၊ လက္ရင္းလူယံု စီးပြားေရးသမား ျဖစ္လာေအာင္ မည္သို႔လုပ္ကိုင္ရမည္ ဆိုသည့္ သင္႐ိုးကို သင္မည္ေလာ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
စီးပြားေရးသတင္း သံုးသပ္ခ်က္
စီးပြားေရးကို စတင္ လုပ္ကိုင္မည့္ သူမ်ားအတြက္ သူငယ္တန္း ဖတ္စာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ေခတ္က အျမတ္ရေအာင္ လုပ္ျခင္းသည္ တရားလည္းမဝင္ မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္လည္း ျဖစ္သည္။ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ေမွာင္ခိုသမား မ်ားဟုယူဆၾကသည္။ အစိုးရသည္ ပုဂၢလိက ကုန္သည္မ်ားကို ဖိအားေပးၾကသည္၊ မသိနားမလည္ေသာ
ျပည္သူမ်ားကို ေခါင္းပံုျဖတ္သူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
စီးပြားေရးအေၾကာင္းသင္ၾကားသည့္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၌ပင္လွ်င္ အျမတ္အစြန္းရေရး အယူအဆသည္ မေျပာေကာင္းသည့္ ကိစၥျဖစ္ေနသည္။ အနာဂါတ္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအား အဆိုပါစီးပြားေရး ပါေမာကၡမ်ားက အစိုးရကလုပ္ကိုင္ေနေသာ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝင္မ႐ႈပ္ၾကရန္ ေျပာဆိုၾကသည္။
ဒါမွသာအစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မည္တဲ့။ သို႔ေသာ္လက္ေတြ႔တြင္ အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈ၊ ေစ်းကြက္ရွာေဖြမႈ အားလံုးတြင္ညံ့ဖ်င္းၾကျခင္းေၾကာင့္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္လုပ္ကိုင္သူမ်ားသာ အက်ဳိးရွိသြားၾကသည္။
ျပည္သူမ်ား၏ ေန႔စဥ္လိုအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးေနေသာ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ေၾကာင့္ အစိုးရယႏၲရားသည္ မိမိ အလိုအေလ်ာက္ ပ်က္စီးလိမ့္မည္ဟု ျမန္မာစီးပြားေရး ပါေမာကၡတဦးက သူ၏ ပါရဂူဘြဲ႔ယူ စာတမ္းတြင္
ေရးသားထားသည္။
နဝတ က အာဏာသိမ္း လိုက္ေသာအခါ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တြင္ စုမိေဆာင္းမိရွိလာခဲ့ၾကေသာ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္ အသစ္ေလးမ်ား စီးပြားေရးေလာကတြင္း ဝင္လာခဲ့သည္။ သူတုိ႔သည္ သဘာဝ သယံဇာတမ်ား ျဖစ္ေသာ သစ္ႏွင့္ သတၱဳ ထုတ္ယူခြင့္ကဲ့သုိ႔ေသာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အခြင့္အလမ္းမ်ားကို တစိတ္တပိုင္း ရရွိခဲ့ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အစိုးရသစ္က ပုဂၢလိကစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ဖန္တီးလိုက္ေသာ အခါ စစ္တပ္ႏွင့္ ကုန္သည္တည္းဟူေသာ အုပ္စုႏွစ္စုသည္ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးစီးပြါးမ်ားအတြက္ ပူးေပါင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္က အစိုးရေအဂ်င္စီမ်ား၏ လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားအရန္ေငြေၾကး ပမာဏသည္ ၃ လစာ သြင္းကုန္ပမာဏသာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အစိုးရဘ႑ာေတာ္ တိုက္ထဲတြင္ သြင္းကုန္တန္ဖိုး ၇ လစာႏွင့္ ညီမွ်သည့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ ဘီလ်ံမွ် ရွိေနသည္။
ျမန္မာက်ပ္ေငြ၏ ျပင္ပေပါက္ေစ်းသည္ အေမရိကန္ေဒၚလာႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ တန္ဖိုးတက္လာေနသည္။
ႏိုင္ငံျခား အရန္ေငြ ပမာဏအရ အစိုးရသည္ အားေကာင္းေနသည္ဟု ေျပာရမည္။ လစာ နည္းနည္းသာရေသာ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားသည္လည္း ထြန္းသစ္စ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္သစ္တြင္ လာဘ္လာဘမ်ား ရႊင္လန္းၿပီး စိုေျပလာၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ သူတုိ႔မိသားစု မ်ားကလည္း ပုဂၢလိကစီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ထူေထာင္လာၾကၿပီး သယံဇာတတူးေဖာ္ ထုတ္ယူခြင့္၊ အထူးအခြင့္အေရးခံစားခြင့္ႏွင့္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အာဏာရွိ သူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစည္းထားသည့္ ကြန္ရက္ႀကီးကိုပါ ရရွိလာခဲ့သည္။
အစပိုင္းတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ အစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ားသည္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ႏွင့္ ပုဂၢလိက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ လူလည္က်မႈကို ခံခဲ့ၾကရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆိုပါ အစုိးရ အရာရွိႀကီးမ်ား၏ မိသားစုဝင္မ်ားသည္ စီးပြါးေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
အသစ္ျဖစ္ထြန္းလာေသာ စီးပြါးေရး အသိုင္းအဝန္းမွာ အစိုးရ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား၊ စည္းကမ္း ဥေပဒမ်ားကိုပင္ ၾသဇာေညာင္း ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္သည့္ နာမည္ဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ လက္ရင္းလူယံု စီးပြားေရးသမားမ်ား ျဖစ္လာေတာ့သည္။
စစ္တပ္ႏွင့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ေပါင္းစည္းမိျခင္းသည္ ႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ အျပဳအမူမ်ား
ေပာင္းလဲလာျခင္းကို ၾကည့္၍ ထင္ရွားလွသည္။ အဆိုပါ စြန္႔ဦးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားသည္ စစ္တပ္ အရာရွိႀကီးမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ ေကာ္ေဇာနီခင္း ႀကိဳဆိုျခင္း ခံရသည္အထိ အထူးအေရးႀကီး ပုဂၢိဳလ္အဆင့္အတန္းကို ရရွိလာခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႀကီးမားေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအမ်ားစုမွာ ၾသဇာရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား၏ မိသားစုဝင္မ်ားသာ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
သူတို႔မည္မွ်အထိ ဥစၥာဓန စုေဆာင္းမိလာၾကသည္ကို အစိုးရပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ား အေဆာက္အဦးမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳရာတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရသည္။
အစိုးရပိုင္မဟုတ္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းၾကီးမ်ား၏ အရာရွိႀကီးမ်ားကို ခန္႔အပ္ရာတြင္ ဝန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အျခားအဆင့္ျမင့္ အရာရွိႀကီးမ်ားကသာ ခန္႔အပ္ၾကသည္။
ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ေစ်းကြက္ကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ခြင့္လည္း ရွိၾကသည္။ ဝန္ေဆာင္မႈ ညံ့ညံ့ကို ေစ်းႀကီးႀကီးျဖင့္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထင္ရွားေသာ စီးပြားေရး ပညာရွင္ တဦးကေတာ့ ခပ္ရဲရဲပင္ ေျပာခဲ့သည္။ ဤသို႔ လက္ရင္းလူယံုမ်ားႏွင့္ ျဗဴ႐ိုကရက္မ်ား ပူးေပါင္းဖ်က္ဆီးၾကျခင္းေၾကာင့္ စစ္မွန္ေသာစီးပြားေရး တိုးတက္မႈဟူသည္ ေပၚေပါက္မလာႏိုင္ဟု သူကေျပာ သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သမၼတ အသစ္စက္စက္ႀကီးကလည္း သူ၏ပထမဆံုးမိန္႔ခြန္းတြင္ အဂတိစားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး၊ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ စီးပြားေရး တိုက္ဖ်က္ေရးတို႔ကို မရြံ႕မရဲ ေျပာခဲ့ရွာသည္။
အစိုးရသစ္ လက္ထက္တြင္ အႀကီးတန္း အရာရွိေဟာင္းမ်ားမွာ ပံုစံသစ္ျဖင့္ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔တသက္လံုး အထက္အရာရွိထံမွ ၫြန္ၾကားခ်က္ ရယူလုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္မွာ အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာမ်ားသည္လည္း သူတုိ႔ သတင္းစာမ်ားတြင္ ဘာထည့္ရမည္ကို ရွာမရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အရင္ကေတာ့ စစ္အရာရွိႀကီးမ်ား၏ လိုအပ္သည္မ်ားကို ၫြန္ၾကားသည္ဟူေသာ တုိင္းခန္း လွည့္လည္သည့္ ခရီးစဥ္မ်ားကို ထည့္လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ေျချပည္သူမ်ား ေတြ႔ၾကံဳေနၾကရေသာ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ အျခား အျဖစ္အပ်က္ သတင္းမ်ား၊ စံုစမ္းရွာေဖြ ေထာက္လွမ္းတင္ျပရသည့္ သတင္း စသည္တုိ႔ကို သူတို႔ လုပ္စရာမလုိ။ ပုဂၢလိကပိုင္ အခန္းက႑၏ သတင္းဆိုသည္မွာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ အစိုးရထုတ္ သတင္းစာမ်ား၏ ေၾကာ္ျငာက႑တြင္သာ ပါေလ့ရွိသည္။
ယခင္ စနစ္ေဟာင္းတုန္းကေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို နယ္ခံ စစ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ အစိုးရသစ္ ေပၚလာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္ စတင္ သက္ဝင္လာကာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ ဘာမွေရေရရာရာ မသိႏို္င္ေသး ေဝေဝဝါးဝါး ရွိဆဲပင္ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနၾကပံုကလဲ အရင္အတုိင္းပဲ ျဖစ္သည္။ စီးပြာေရး လုပ္ရန္ ဘာတတ္သလဲ ဆိုသည္က အေရးမႀကီး၊ ဘယ္သူ႔ကို သိသလဲဆိုသည္က အေရးႀကီးသည္။ ေသခ်ာတာ တခုဘဲ ရွိသည္။ လူတိုင္းက ဘယ္အခ်ိန္ စီးပြားေရး စလုပ္ရမလဲ ဆိုသည့္ အခ်ိန္ေကာင္းကိုသာ ေစာင့္ေနၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္ေကာင္း ဆိုသည္မွာ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျငင္းပယ္ခံခဲ့ရသည့္ ေျမညီကြင္းတြင္ အခြင့္အေရး ညီမွ်စြာ ၿပိဳင္ဆုိင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရမည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ေမးခြန္းကေတာ့ တခုသာရွိသည္။ စီးပြားေရးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ေခတ္သစ္ ခ်ဥ္းကပ္နည္းမ်ား ဆိုသည့္ သင္႐ိုးကို သင္မည္ေလာ၊ လက္ရင္းလူယံု စီးပြားေရးသမား ျဖစ္လာေအာင္ မည္သို႔လုပ္ကိုင္ရမည္ ဆိုသည့္ သင္႐ိုးကို သင္မည္ေလာ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
